Στις 13.02.2024 καταθέσαμε ερώτηση προς τα Υπουργεία 1)Δικαιοσύνης 2)Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας και 3)Προστασίας του Πολίτη, με θέμα την πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής βίας: Σύμβαση Κωνσταντινούπολης, Ν.4531/2018, λαμβάνοντας υπόψη την Έκθεση αξιολόγησης της GREVIO, για τη χώρα μας, το Νοέμβριο του 2023, όσον αφορά τα νομοθετικά και άλλα μέτρα που θέτουν σε εφαρμογή τις διατάξεις της Σύμβασης και την πληθώρα κακοποιητικών περιστατικών εις βάρος των γυναικών.
Στην απάντησή του, το Υπουργείο Δικαιοσύνης επικαλείται, αρχικά, τις νομοθετικές του πρωτοβουλίες, ως το κύριο μέσο εφαρμογής κι υλοποίησης στην πράξη της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης. Αναφέρεται, εκτενώς, στη νομοθετική του πρωτοβουλία για την αναμόρφωση του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, με τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο 5090/2024.
Όμως, ο ως άνω νόμος ψηφίστηκε, χωρίς καν να προηγηθεί συγκρότηση επιστημονικής επιτροπής για την συγγραφή του προτεινόμενου νομοσχεδίου και χωρίς, φυσικά, τον παραμικρό διάλογο με γυναικείες συλλογικότητες, όπως επέτασσε η πρόσφατη έκθεση της GREVIO για την χώρα μας!
Από τη συζήτηση του νομοσχεδίου, ακόμα, στην αρμόδια Επιτροπή, κατά την ακρόαση των φορέων, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά της Βίας, η Γενική Γραμματέας του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων στο Δίκτυο Δομών της ΓΓ Ισότητας Φύλων κι η εκπρόσωπος της οργάνωσης Strong Me, οι οποίες συμμετείχαν, σύσσωμες, ζήτησαν την απόσυρση του κεφαλαίου περί εκσυγχρονισμού του νομοθετικού πλαισίου για την πρόληψη και την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας .
Η δε ενίσχυση του θεσμού της ποινικής διαμεσολάβησης συνδέει την αποζημίωση των θυμάτων μόνον με το θεσμό αυτό και όχι με την προσφυγή στην δικαιοσύνη, παραγνωρίζοντας ότι σε κάθε περίπτωση ο θεσμός της ποινικής διαμεσολάβησης δεν ενδείκνυται σε περιπτώσεις κακοποίησης και οικογενειακής βίας.
Στο νόμο δεν υπήρξε πρόβλεψη για την επίσπευση της διαδικασίας στον ανακριτικό και δικαστικό τομέα με την καθιέρωση μιας “ταχείας διαδικασίας κατά προτεραιότητα”, ώστε να αποτραπεί η κλιμάκωση της βίαιης συμπεριφοράς και η ενδεχόμενη γυναικοκτονία, παρόλο που πολλές φορές η γυναικοκτονία είναι η κατάληξη προηγούμενης ενδοοικογενειακής βίας και δεν απέχει χρονικά πολύ από την πρώτη καταγγελία
Μάλιστα, για μία ακόμη φορά η Κυβέρνηση γύρισε την πλάτη της στη συζήτηση για τη θεσμοθέτηση του όρου «γυναικοκτονία».
Αναφορικά δε με τις οριζόντιες δράσεις δεν υπάρχει πλέγμα δομών και επιστημόνων ψυχικής υγείας που να συνεπικουρούν τον δικαστή και να φροντίζουν, ώστε να δημιουργηθεί εξαρχής φάκελος κοινωνικής έρευνας, σε κάθε υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας.
Δεν ελήφθη καμία μέριμνα για πρωτόκολλα εξέτασης θυμάτων βίας και κακοποίησης ώστε να μην καταθέτουν τα ίδια τα θύματα δεκάδες φορές και για πολλά χρόνια σε διάφορες διαδικασίες, με αποτέλεσμα να επανα-θυματοποιούνται.
‘Όσο για το νόμο Τσιάρα η πραγματικότητα είναι χειρότερη από τις προβλέψεις:
Με το Ν.4800/2021 οξύνθηκαν οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις μέσα στις οικογένειες, εκτοξεύτηκε η ενδοοικογενειακή βία και βεβαίως διογκώθηκε τόσο πολύ ο αριθμός των οικογενειακών υποθέσεων στα δικαστήρια που το σύστημα απονομής δικαιοσύνης βρίσκεται πλέον σε αδυναμία να τις αντιμετωπίσει .
Διαπιστώσαμε πως η κυβέρνηση δεν πράττει τα απαραίτητα για τη συμμόρφωση με τις προβλέψεις της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης.
Ο αγώνας μας για την πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και την δημιουργία συνθηκών ουσιαστικής ασφάλειας και δικαιοσύνης για όλες τις γυναίκες στη χώρα είναι διαρκής.
