Ήταν 15 Μαρτίου 1943 όταν στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης, σφύριζε το πρώτο τρένο που οδηγούσε στον θάνατο 2.800 συμπολίτες μας, εβραϊκής καταγωγής.

2.800 ψυχές στοιβαγμένες στα βαγόνια οδηγούνταν σαν σήμερα στο κολαστήριο του Άουσβιτς-Μπιρκενάου.

Σήμερα, 78 χρόνια μετά, ευλαβικά τιμούμε τη μνήμη των αδικοχαμένων συμπολιτών μας, θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.

Δεν αρκεί όμως η ιστορική καταδίκη για να νικήσουμε το φασισμό σήμερα.

Όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί.

Η Θεσσαλονίκη ως μια από τις πιο μαρτυρικές πόλεις της Ευρώπης αναγνωρίζοντας τον παρελθόν της μπορεί να ελπίζει για το μέλλον.

Μέλλον απαλλαγμένο από μισαλλοδοξία, ρατσισμό, φανατισμό, φασισμό.

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι δημοκρατικοί πολίτες αλλά και οι φορείς της πόλης οφείλουμε να αναλαμβάνουμε πολιτικές πρωτοβουλίες.

Όπως το Μουσείο του Ολοκαυτώματος, όπως το Πάρκο Μνήμης.

Όπως η πρωτοβουλία που είχαμε λάβει στο ΥΜΑΘ για την άρση διαγραφής από τα μητρώα του δημοσίου των εκτοπισθέντων και εξοντωθέντων στα Ναζιστικά στρατόπεδα Θεσσαλονικέων Εβραίων, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οφείλουμε να αποκαθιστούμε με τις πράξεις μας την ιστορική μνήμη.

Το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ δεν είναι απλά ευχή, είναι δέσμευση σε έναν καθημερινό αγώνα ψυχής όλων μας. Είναι πίστη και ελπίδα