Ενώ η οξυμένη στεγαστική κρίση αγγίζει το σύνολο της κοινωνίας (οικογένειες που οι κατοικίες τους εκπλειστηριάζονται, νέα ζευγάρια, μονοπρόσωπα νοικοκυριά, φοιτητές, μονογονεϊκές οικογένειες, πληγέντες από φυσικές καταστροφές , ευάλωτες κοινωνικές ομάδες) η κυβέρνηση και η υπουργός Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής επαναλαμβάνουν με συνεχή δημοσιεύματα, ανακοινώσεις και δελτία τύπου εξαγγελίες προγραμμάτων προς υλοποίηση, προκειμένου να καλύψουν την ολιγωρία και την ανεπάρκειά τους στην αντιμετώπιση του στεγαστικού προβλήματος.
Η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία στάθμη της ΕΕ στη στεγαστική πολιτική δαπανώντας για τον σκοπό αυτό ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά του ΑΕΠ της, μόλις 0.3% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 0,6%.
Αποτελεί πρόκληση η αρμόδια υπουργός να επικαλείται τις προσπάθειες της κυβέρνησης και του υπουργείου για την κοινωνική κατοικία, όταν είναι γνωστό ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις λίγες ευρωπαϊκές χώρες με μηδενικό απόθεμα κοινωνικής κατοικίας ενώ σε άλλες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης το ποσοστό κοινωνικής κατοικίας κυμαίνεται μεταξύ 20%-30% επί του συνόλου των κατοικιών.
Στην Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη:
-την περίοδο 2019-2023 το ποσοστό ιδιοκατοίκησης έχει μειωθεί κατά 6% (δηλαδή περισσότεροι από 600.000 συμπολίτες μας ζουν πλέον εκτός ιδιοκατοίκησης σε σχέση με το 2019)
-ένα στα τρία νοικοκυριά ξοδεύει πάνω από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός του για την κάλυψη των στεγαστικών του αναγκών
-οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι. Το 52% όσων βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας δαπανούν πάνω από το 40% των απολαβών του για τη στέγαση
-οι μισοί Έλληνες (47,3% του πληθυσμού) είχαν το 2023 ληξιπρόθεσμες οφειλές στα έξοδα στέγασής τους
-το 18,7% των Ελλήνων δεν μπορεί να κρατήσει το σπίτι του επαρκώς ζεστό. Η Ελλάδα είναι τρίτη στην ΕΕ σε αυτήν την ανεπάρκεια αν και ανήκει στις θερμότερες χώρες της Ευρώπης
-το 59,1% των νέων ηλικίας 25-29 και το 55% των νέων 18-34 ετών ζει με την οικογένειά του.
-1 στους 10 ενοικιαστές αναγκάζεται να αναβάλλει τη δημιουργία οικογένειας εξαιτίας του στεγαστικού κόστους.
Τα κυβερνητικά μέτρα είναι αποσπασματικά και αναποτελεσματικά.
Εφαρμόζονται προγράμματα που ακόμη και η ίδια αναγκάζεται να χαρακτηρίσει αποτυχημένα όπως το «Ανακαινίζω-Νοικιάζω».
Το πρόγραμμα «Στέγαση και Εργασία για Αστέγους» έπρεπε να έχει επαναπροκηρυχθεί ήδη από τον Νοέμβριο του 2023 και με αυξημένο προϋπολογισμό τουλάχιστον κατά 10 εκ. ευρώ. Ακόμη και για τους πληγέντες από την πρόσφατη πυρκαγιά στη ΒΑ Αττική το βοήθημα δε φτάνει για να καλύψει τα δυσθεώρητα ύψη των τιμών στα ενοίκια.
H Ελλάδα είναι 5η στους 19 της Ευρωζώνης στα στεγαστικά επιτόκια με επιτόκιο κατά 17% μεγαλύτερο απ’ τον ευρωπαϊκό Μ.Ο και προτελευταία σε αγοραστική δύναμη των κατοίκων της, μπροστά μόνο από τη Βουλγαρία.
Εάν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να ακολουθήσει μία στεγαστική πολιτική προσανατολισμένη στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών δε θα προέβαινε στην άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας, θα ενέτασσε έγκαιρα προγράμματα κοινωνικής στέγης με γενναία χρηματοδότηση στο Ταμείο Ανάκαμψης, θα έδινε επιδόματα και θα υλοποιούσε προγράμματα που θα κάλυπταν το πραγματικό κόστος.
Αντί αυτών η κυβέρνηση λειτουργεί προς όφελος των funds, των servicers, και μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών στις οποίες θα παραδώσει προς εκμετάλλευση ακίνητη περιουσία του δημοσίου μέσα από το πρόγραμμα της «Κοινωνικής Αντιπαροχής». Δε διαθέτει στεγαστική πολιτική, πατάει πάνω σε προγράμματα που θέσπισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όπως το «Στέγαση και Εργασία για Αστέγους» και το επίδομα Στέγασης ή ανασύρει προγράμματα επιδότησης επιτοκίου τραπεζικών δανείων του πάλαι ποτέ ΟΕΚ (νυν ΔΥΠΑ) με τη μαρκίζα "Σπίτι μου" λειτουργώντας ως front office τράπεζας.
Όσα δελτία τύπου και συνεντεύξεις και αν δοθούν η αλήθεια είναι μία: η αντιμετώπιση του στεγαστικού απαιτεί συνολικό σχεδιασμό, γενναία χρηματοδότηση και πολιτική βούληση την οποία η κυβέρνηση της ΝΔ δυστυχώς, δε διαθέτει.
