Στο Φεστιβάλ Αναπηρίας του Δήμου Θεσσαλονίκης

Συναντήσαμε ανθρώπους με θέληση, υπομονή και δύναμη, που με το καθημερινό τους παράδειγμα δίνουν σε όλους μας δύναμη να συνεχίζουμε και αποδεικνύουν πως μπορούν να τα καταφέρουν όλα.

Δεν μπορούμε όμως να τα αφήνουμε όλα στη δύναμη της ψυχής τους, ουτε στη θέληση ή την οικογένεια.
Απαιτούνται πολιτικές και στοχευμένεςπρωτοβουλίες από την ελληνική Πολιτεία.

Μιλήσαμε με γονείς παιδιών ΑμεΑ που η μεγαλύτερη αγωνία τους είναι τι θα γίνουν τα παιδιά τους όταν αυτοί δεν θα είναι πια εδώ να τα φροντίζουν.

Μητέρες που δεν μπορούν να εργαστούν εκτός σπιτιού.
Η εργασία αυτών των γονέων, με ανάπηρο παιδί, ξεπερνά σε διάρκεια, πολύ συχνά και τα χρόνια που απαιτεί ο νόμος για την συνταξιοδότηση γενικά.

Η Πολιτεία, πρέπει να αναγνωρίσει την εργασία αυτή και να τολμήσει μία γενναία μεταρρύθμιση.Εδώ και πολλούς μήνες κατέθεσα αίτημα, τόσο σε σχετικές συζητήσεις της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, όσο και σεσυζήτηση στην Ολομέλεια, για σύγκληση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής με θέμα τη στήριξη γονέων ατόμων με αναπηρία, την παροχή μισθού και ενσήμου για αξιοπρεπή διαβίωση.Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για μια κοινωνία πραγματικά δίκαιη και συμπεριληπτική, όπου η αναπηρία δεν θα σημαίνει αποκλεισμό, αλλά ισότιμη συμμετοχή και ευκαιρίες για όλους.

Όραμά μας στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι η ανασύσταση ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους και γι’αυτό θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε καθημερινά.